จากการ์ตูน Bakuman 1

หลังจาก จบการศึกษาภาคบังคับชั้น ม.3 พวกเราก็มักจะถูกพวกผู้ใหญ่ถามว่า"จะเรียนอะไรต่อ?" "อนาคตฝันอยากจะเป็นอะไร?" ผม มาชิโระ โมริทากะ อายุ 14 ปี ก็ได้แต่ตอบแค่ว่า "ยังไม่รู้ฮะ" ไม่ก็ "ยังไม่ได้ตัดสินใจฮะ" ปกติก็ต้องคิดสอบเข้า ร.ร.ม.ปลายดีๆ เข้ามหาลัยแล้วก็ทำงานบริษัท ใช่แค่ดำเนินชีวิตไปตามปกติ ไม่อยากถูกด่าว่าเป็นพวกเก็บกดกักตัวอยู่กับบ้านให้พ่อแม่ต้องกลุ้มใจ ถึงการจ้องหน้าจอนั่งเล่นเกมอยู่กับบ้านจะสบายกว่าแต่ก็ไปเรียนสม่ำเสมอ ในอนาคตไม่อยากถูกเรียกว่าพวกทำงานอิสระถึงไม่ได้คิดจะเป็นพนักงานบริษัทก็คงต้องเป็น คนระดับแรวหน้าของสังคมในภายภาคหน้าก็คือคนที่ทำคะแนนดีๆ ไว้ตั้งแต่ตอนนี้ก็เลยต้องพยายามชิงตำแหน่งในชั้นไว้ ถ้าออกไปสู้สังคมก็ต้องอาศัยความก้าวหน้าในตอนนี้ อนาคตช่างน่าเบื่อการมีชีวิตอยู่ก็เป็นเรื่องน่ารำคาญ นี่คือมุมมองชีวิตของผมที่ปล่อยชีวิตให้ล่องลอยในฐานะเด็กดีมาตลอด 14 ปี ไม่นานมานี้เคยอ่านหนังสือของนักปรัชญา? หรือนักอุดมคติกันนะ? ท่าทางจะขี้โม้บอกไว้ว่า "เหตุการณ์ที่สำคัญที่สุดในชีวิตและทรงค่าสูงสุดในชีวิตคือความรัก" บ้าบอคำพูดทำนองนี้น่ะสำหรับคนขี้อายที่ไม่กล้าแม้จะเอ่ยปากกับผู้หญิงที่ชอบอย่างผมแล้วมันก็แค่คำอ้างของผู้ชายเจ้าชู้ที่เที่ยวก้อร่อก้อติกกับผู้หญิง

Pisces

เป็นปีแห่งความมั่นคว พ้นโพยภัย ชีวิตดริ่มต้นใหม่ เป็นนักเดินทาง เป็นคนชอบรองเท้า เป็นคนชอบการเปลี่ยนแปลง และเป็นคนที่มีข้อเสียจุดอ่อนคือควาทลังเลและความสับสนและขาดความเด็ดขาด ถ้ามี"ความเด็ดขาดและมีความมั่นคงกล้าคิดกล้าตัดสินใจ" ดาวพฤหัสบดี >>วางแผนล่วงหน้าอย่ารอฟ้ารอฝน ไม่มีสิ่งใดที่เกิดขึ้นกับตัวกับตนโดยไม่ได้ออกแรงกายแรงใจแรงปัญญาแรงบุญแรงวาสนา ไม่มี! ของฟรีกับฟลุ๊คไม่มีในโลกทุกอย่างเป็นไปตามข้อกำหนดแห่งวิบากแห่งชะตากรรม จะทำไรกับใครต้องมีข้อกำหนดข้อต่อรองกับใครให้ชัดเจน 

7.00 น. ของทุกวัน

เคยคิดกันบ้างไหม? วันนี้อยากจะจำรายละเอียดทุกอย่างเอาไว้ให้ได้มากที่สุด แสงไฟ สถานที่ บรรยากาศ เสียง กิริยาท่าทาง 

แกล้งจุ้บให้รู้ว่ารัก

เธออย่าคิดว่าฉันเป็นคนใจเสาะสิ ฉันรักทุกอย่างที่เป็นเธอไม่ว่าดีหรือเลว น่าเกลียดหรือว่าสวยงาม เสียใจหรือว่าดีใจ ขอเพียงมันออกมาจากตัวเธอเท่านั้น ได้โปรดเชื่อฉัน ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอข้ามผ่านทุกอย่างด้วยกัน ได้โปรดอย่าหนีฉแันไปไหนอีกนะ อย่าทิ้งฉันไว้ข้างหลัง ฉันกลัวมาก ฉันกลัว ถ้าถึงวันที่ไม่มีเธออยู่แล้ว

อยู่ๆ ฉันก็กลัวความเหงาขึ้นมา ฉันกลัวต้องตายและอยู่อย่างโดดเดียว ฉันอยากมีลูก แล้วลูกๆ ของเรามีหลายๆคน ความรักของเราจะได้คงอยู่ตลอดไป ต่อไปถ้าใครคนหนึ่งจากไปก่อน คนที่เหลือจะได้ไม่รู้สึกกลัว ฉันต้องการแบบนั้นจริงๆนะ


เธอรู้ไหมสำหรับฉันแล้วไม่เคยนึกห่วงอนาคตของเราเลย ไม่ว่าลูกเราจะน่าเกลียดหรือว่าน่ารัก ฉลาดหรือว่าสมองช้า หรือแม้แต่สุขภาพแข็งแรงหรืออ่อนแอ สำหรับฉันแล้วมันไม่สำคัญเลย ที่สำคัญที่สุดก็คือ ฉันรักเธอ ฉันรักเธอมาก เด็กคนนี้คือคนรุ่นต่อไปของเรา เขาคือคนที่สืบทอดความรักของเรา

20.4.2013

วันนี้ได้ขี่ม้าครั้งแรกในชีวิต ที่เพรชบุรี หมู่บ้านอะไรนะ? ...ชื่อยาวๆ หมู่บ้านกรีนคาบอยวิลเลจน้ำทรัพย์ ฮ่าๆ บรรยากาศหยั่งกะอยู่ในเทพนิยายสวยระรานตามาก ตอนนี้เข้าฤดูร้อนแล้วแต่ที่นี่ยังดูเหมือนฤดูหนาวอยู่เลย หมู่บ้านที่เงียบสงบแม้กระทั่งเสียงนกยังได้ยิน ฉันเดินไปถ่ายรูปไปอยากจะเก็บบรรยากาศให้ได้มากที่สุด ฉันเดินไป หลับตาไป เอียงหูฟังไป ที่นี่ฉันอยู่ในนิยายหรือเปล่าน๊าาา เห้ออ สวรรค์ชัดๆ วันนี้ต้องทำงานต่อแล้วไม่ได้มานั่งโม้แระ จะลงรูปที่ชอบไว้เป็นหลักฐานแล้วกัน

ฟินนนน

คุณอาจจะไม่รู้หรือคุณอาจจะรู้อยู่แล้วผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันแต่ผมอยากให้คุณรู้ไว้ว่ามีบางอย่างที่คุณต้องรู้แต่ผมแค่อยากให้แน่ใจว่าคุณรู้ในสิ่งที่ผมรู้

คนแปลกหน้า

คนที่นี่แปลกๆว่าไหม? อืม...พูดจากันแปลกๆ คบค้าสมาคมกันแบบแปลกๆ ไม่รู้จะคุยกับใคนได้เลย แล้วทำไงน่ะหรอ...ก็เเค่รู้สึกแปลกๆเวลาอยู่กับคนอื่นน่ะสิ ไม่ ไม่ได้หมายความว่าฉันไม่มีเพื่อนนะ ดูอย่างแก้วใจสิ หลิงสิ อายงี้ ฉันว่าเขาก็คิดว่าคนอื่นแปลกๆเหมือนกัน รู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ต่างที่ต่างเวลากับพวกเขาแต่นั้นก็ไม่ใช่ความผิดของใครหรอกนะ แค่โลกของเราไม่เปลี่ยนโลกของเขาสำหรับฉันโลกของฉันสิธรรมดาสุดๆแล้วคนอื่นอ่ะแปลกๆพูดจากันไม่ค่อยรู้เรื่อง